NL
Een voorstelling van Toneelgroep Maastricht over de medische wereld, de menselijke kwetsbaarheid en de vraag in hoeverre wij controle hebben over het leven en de dood. Samen met de vaste acteurs van Toneelgroep Maastricht, studenten van de Maastrichtse Toneelacademie, videokunstenaars en een sound-designer creëerden we de wereld van een ziekenhuis; een wereld in de schemer van het leven, voorbij de zekerheid van de wetenschap, voorbij de illusies van ons broze bestaan. In het Derlon-theater, thuisbasis van Toneelgroep Maastricht, wordt het publiek in een ziekenhuislocatie annex filmset deelgenoot gemaakt van de verontrustende en vertroostende verhalen van en over mensen die uiteindelijk – letterlijk en figuurlijk – heel dicht bij hen zullen staan.
2011
Spel: Saman Amini, Mieneke Bakker, Rosa Braber, Fenneke Dam, Abdullah El Baoudi, Kay Greidanus, Tarikh Janssen, Martijn Klink, Stefanie van Leersum, Hans van Leipsig, Linda Lugtenborg, Majd Mardo, Evita Marinussen, Ger Mendel, Barbara Sloesen, Hans Trentelman, Ingrid Wender | Regie: Carina Molier | Regie-assistentie: Ludo Costongs | Decorontwerp: Roel Huisman | Video: Klaas Boelen, Julia Clever | Geluidsontwerp: Gary Shepherd / Geluid: Sander Salden / Dramaturgie: Ingrid Wender, Mart-Jan Zegers | Scriptontwikkeling i.s.m. Helena Hoogenkamp, Freya Rijnders | Fotografie: Ben van Duin en Frans Goddijn.
EN
A performance about the medical world, human vulnerability and the degree of control we have over life and death. In cooperation with actors from Toneelgroep Maastricht, students from the Maastricht Theatre Academy, video artists and a sound designer we created the atmosphere of a hospital; a twilight zone, beyond the certainty of science, beyond the illusions of our fragile existence. The audience, in this hospital location annex film set, find itself confronted with disturbing and comforting stories of and about people who end up-literally and figuratively-very close to them.
2011
Actors: Saman Amini, Mieneke Bakker, Rosa Braber, Fenneke Dam, Abdullah El Baoudi, Kay Greidanus, Tarikh Janssen, Martijn Klink, Stefanie van Leersum, Hans van Leipsig, Linda Lugtenborg, Majd Mardo, Evita Marinussen, Ger Mendel, Barbara Sloesen, Hans Trentelman, Ingrid Wender / Director: Carina Molier / Director assitent: Ludo Costongs / Stage design: Roel Huisman / Video: Klaas Boelen, Julia Clever / Sound design: Gary Shepherd / Sound: Sander Salden / Dramaturgy: Ingrid Wender, Mart-Jan Zegers / script development i.c.w. Helena Hoogenkamp, Freya Rijnders / Photography: Ben van Duin en Frans Goddijn.
http://www.youtube.com/watch?v=HqcuchRt4zw
http://www.youtube.com/watch?v=V-eCUW3tfTI
Reactie van een bezoeker: “Ik voelde me alsof ik in een film zat. Alsof ik live meedeed en samen met alle andere toeschouwers de camerastandpunten mocht bepalen. Ik was zo blij tijdens en na het kijken. De focus was zo duidelijk constant. Je werd aan de hand genomen in een verhaal en ondertussen kon je uitstapjes maken naar kleine momenten, kleine dingetjes, details. Die zaten niet in het grote verhaal. Die moest je zelf ontdekken. Stilstaan in de film en rondkijken. Het deed me denken aan zo’n doorsnede van een mierenhoop. Alles was vanzelfsprekend, iedereen had zijn plek, en ik werd (gelukkig) genegeerd. Ik was er niet en kon gaan en staan waar ik wilde. En op die manier werd ik deelgenoot van de ‘mieren’ emoties van de mens. Ook de simpelheid daarvan. En via die simpelheid ineens tot een enoooorm complex gegeven komen: de dood. Het thema onmogelijk groot, als een zwart gat.”
Comment by a visitor: “It felt like I was in a movie. Like I took part and along with all the other spectators could determine the points of view for the cameras. I was so happy during and after watching it. The focus was so clear and constant. You could easily follow the story and in the meantime you could make trips to little moments, little things, details that were not part of the bigger story. You had to discover them for yourself. Standing still in the film and looking around. It reminded me of a cross section of an anthill. Everything was clear, everyone had his or her own spot, and I was (thankfully) being ignored. I was not there and could go wherever I wanted. And in that way I became part of the ant-like emotions of humans. Also the simplicity of it. And through that simplicity the performance all of a sudden reached this vastly complex subject: death. The theme, impossibly great, as a black hole.”